هنوز شهر بطور کامل تعطیل است. سه روز است هیچ فروشگاهی در شهر باز نیست، مردم تصمیم دارند تا روز جمعه اعتصاب یکپارچه خود را ادامه دهند، نمازخوانان میخواهند در نماز جمعه شرکت نکنند، مردم میخواهند بچه های خود را بمدرسه نفرستند، اعتصاب را گسترش دهند و قرار است در روز جمعه مردم شهر در مورد اعتصاب و نحوه ادامه اعتراض در برابر بستن مرز توسط رژیم تصمیم بگیرند.
این اعتصاب سه روزه از روز دوم مارس 2008 در اعتراض به بستن مرز و جلوگیری از کار و داد و ستد مردم با تجمع در چهار راه شبرنگ و بدنبال آن راهپیمایی بطرف فرمانداری و طرح خواستهای مردم آغاز شد. مقامات رژیم با تهدید و اعلام اینکه نیروهای نظامی دستور تیراندازی بطرف مردم را دارند و با وعده و عید موفق به پراکنده کردن مردم در جلو فرمانداری شدند. رژیم نیروهای زیادی را وارد شهر کرده و در نقاط مختلف آن مستقر کرده و شهر کاملا حالت حکومت نظامی بخود گرفته است.
روز اول اعتصاب، دوم مارس، مردم تا پاسی از شب در تجمعات و گروه دسته های مختلف در خیابانها و مکانهای عمومی دور هم جمع بودند و در مورد چگونگی بسر انجام رساندن این حرکت خود به بحث و تبادل نظر مشغول بودند. روز دوم شهر و خیابانهای آن تماما خالی بود. امروز4 مارس، روز سوم اعتصاب، شهر همچنان بطور کامل تعطیل است و در خیابا نهای آن نیروهای مزدور رژیم به گشت زنی مشغولند و هر تجع چند نفره را بهم میزنند.
بستن مرز بازرگانی"باشماخ" با عراق در ادامه محدویتهایی است که از چندین ماه قبل جمهوری اسلامی با کندن کانالهای عمیق، کشیدن سیم خار دار، نصب برج های دیده بانی شدت دادن به گشت زنی شبانه روزی نیروهای نظامی برای جلو گیری از کار کاسبکاران، کارگران و کسانیکه از طریق کار شاق و پر از خطر کوله بار زندگی بخور و نمیری برای خانواده اشان تامین میکنند انجام گرفته است. با بستن مرز راه برگشت تعداد زیادی به ایران که از قبل به آنسوی مرز رفته بودند بسته میشود. این تعداد در هنگام باز گشت نتنها اجناس آنها توسط مامورین دولتی غارت میشود، اسب و قاطرآنها را به گلوله می بندند و به ضرب شتم و اهانت آنها می پردازند.
جمهوری اسلامی مرز"باشماخ" را بکلی نبسته است. رژیم خیال دارد این مرز را بر روی ده ها هزار نفر از مردم شهر، کاسبکاران، کارگران و مردم تنگدست و زحمتکشی که هر یک بنحوی از این طریق در آمدی دارند ببندد. دولت اینکار را میکند تا این خط بازرگانی را برای تعداد انگشت شماری از سرمایه داران بزرگ و صاحب نفوذ و پارتی و همکاران نیروهای امنیتی و اطلاعاتی خود باز بگذارد. هم اکنون این تعداد روزانه ده ها کامیون از اجناس را در حمایت مزدوران رژیم به آنسوی مرز میبرند و با اجناس دیگری به ایران بر میگردند. کار و کاسبی مردم زحمتکش را که به قیمت بخطر انداختن جان شان تمام میشود کار "قاچاق" نام میگذارند و حیف میل بی حد و حصر سرمایه داران و چپاول کاربدستان دولتی را کار "قانونی".
چرا بستن مرز شهر مریوان را به تعطیلی و اعتصاب عمومی و یکپارچه کشانده است؟
مرز تجارتی" باشماخ" شهر مریوان را از صورت یک شهر مرزی و بن بست به یک مرکز بازرگانی بزرگ که یک سر آن به عراق و ترکیه و سوریه و سر دیگر آن به ایران و کویت و دوبی و حتی ژاپن وصل است، تبدیل کرده است. نزدیک به 20 سال است این وضعیت در این شهر هست و مردم کار و برنامه های زندگی و اقتصادی خود را بر این مبنا سازمان داده اند و بستن مرز اتفاق ساده ای برای آنها نیست و نمی توانند بسادگی به آن تن دهند. در اینمدت جمعیت شهر بشدت بالا رفته، شهر بزرگ شده و مغازه ها و پاساژهای زیادی در آن ساخته شده است. این وضعیت به اضافه موقعیت جغرافیایی مریوان و دریاچه زیبای آن "زریبار" باعث جلب تجار و توریست از سرتاسر ایران به این شهر شده است. از این طریق بازار کار و کاسبی برای رستورانها، هتلها، مغازه داران، راننده تاکسیها، ترمینالهای مسافربری، کارگران و کشاورزان پیدا شده است. بستن مرز به زندگی و کار عامه مردم شهر و روستا در این منطقه ضربه زده و اعتصاب کنونی منافع عمومی طبقات و اقشار مختلف مردم را نمایندگی میکند. اما در صورتیکه دولت بتواند چنین برنامه ای را به پیش ببرد عواقب وخیم و بیشترین فشار اقتصادی ناشی از آن یقه خانواده های کارگری و مردم زحمتکش و تنگدست را میگیرد.
راهی که مردم انتخاب کرده اند، تنها راه به عقب راندن رژیم از این اقدام است. مردم باید از طریق ادامه اعتصاب و گسترش آن امکان پیروزی خود در این رو در رویی را به میزان زیادی بالا ببرند. همانطوریکه خود اعلام کرده اند مردم شهر و روستا می توانند با نفرستادن بچه های به مدرسه دامنه و قدرت اعتصاب خود را بالا ببرند. ادامه اعتصاب تنها راه رسیدن به خواستها است باید محکم بر روی آن ایستاد .
